Аналар тақырыбында талмай еңбектенген қаламгер Ғ.Мүсіреповтің әйгілі «Ұлпан» романында мынадай бір дерек келтірілген: «Ұлпан үлкендерге бұрылып сәлем етті. Шынар да соны істеді, ұялыңқырап, бетін жаулығымен бүркемелеп сәлем берді». Бұл мысал «Ұят – беттің пердесі» деп Майлықожа ақын жырлағандай, қазақ әйелінің бойындағы ізгілік оның инабаттылығымен өлшенетіндігін, қазақ аналарының арын жанының садағасына балаған, арлы, ибалы болғандығын айқын аңғартады.
Ал жазушы Қабдеш Жұмаділовтің “Бақыт жолында” деп аталатын романында «ерін сыйлаған есікте қалмас» дейтін даналық сөзді ту етіп ұстаған қазақ әйелдерінің жарқын бейнесі былайша сомдалған:
“…Жәнібек елең етіп қарап еді, бір келіншек пен жастау қыз бастаудан су әкеле жатыр екен. Солар өтіп кетсін деп сәл аялдады. Бірақ аналар орнынан қозғалар емес, тосып тұр. Бұл ештеңеге түсінбей аңырып беттеріне қарады.
– Өтіп кет, қайным, – деді келіншек күлімдеп, – Жолыңды кеспейік деп әдейі тұрмыз…” (Қ.Жұмаділов. Бақыт жолында). Бұл мысалдар қазақ әйелінің тәрбие көрген тектілігін, шариғаттан аттамаған естілігін көрсетсе керек…
Жанұзақ Қожақұлдың VK жазбасынан
Бөгенбай ЗИЯЛЫ
