Ала тақтада қара да болам, ақ болам.
Ақ пенен қара – ойлар ғой
тыным таппаған.
Көк тұман мені адастырғысы келеді-ау,
Көп күмән – қара,
Мендік Ой – аппақ.
«Шах» саған.
Тақта да – көне,
ойын ба, ой ма ескірер?
Бақылап Ойды, сағаттар сырғып
кеш кірер.
Бетпердесіндей, көп фигуралар ертеді,
Патша – Көңіліме жақын келе алмай пешкілер.
Уәзірлердің жекпе-жегін де көрейін,
Қолбасы шықсын,
Мықтысы жықсын!
Не дейін?
Қара түске де,
қара күшке де сенім жоқ.
Ақылмен алып, атыммен шауып келейін.
Жайратып келем, жау шебін бұзып, шегінбей.
Шегіну де бір, жеңілу де бір – жеңілдеу.
Төрт бұрыштарда жалғасып жатыр
бір соғыс,
Ақ пенен қара айқасып жатқан Өмірдей.
Жау әскерінің сарбазым алып соңғысын,
Қос баһадүрімнің қалыпты, міне,
жалғызы.
Квадраттардың ішіне қалай сыйып жүр,
Кең дүниеге сия алмай жүрген
болмысым?
Ала тақтада қара болмай-ақ, ақ болдым.
Ақ болдым дағы, Ақ пейілдерге
жақ болдым.
Патша – Көңілді тұрған тағынан
жылжытпай,
Қаралықтардың барлығына да
«МАТ» қойдым!
Авторы: Салтанат Мадиярқызы
Бөгенбай ЗИЯЛЫ
